Sanki çok ağır ama bir o kadar hafif.
Biliyorum çünkü.
Tattım hafifliğini o halin.
En güzel hal.
İnsan hep orada kalmak istiyor.
Sanki ağır dedim çünkü bazen kaptırabiliyorum işte.
Yani bir ‘ben’ geliyor yerleşiyor zorlama.
Ama farkındayım o an bile o ‘ben’i.
O zaman suçlamıyorum kendimi,
Ve tabi yüklenmiyorum da kendime.
Karmamdır belki diyorum yada her neyse vardır bana anlatmak istediği diyorum.
Sadece şefkatle bekliyorum kendimi.
Varsa almam gereken ders, şefkatle alıyorum.
Sonra mutlaka şükrediyorum.
Yada karma ise daha çok seviyorum kendimi,
Daha çok affediyorum kendimi.
Sonra yine mutlaka şükrediyorum.
Benim içimde ki ‘sen’i, senin içinde ki ‘ben’i görmeye ve kalben hissetmeye gayret ediyorum.
Yolum ve niyetim hep bu olduğundan özümle yine buluşabiliyorum.
Yani o halin hafifliği, huşusu sarıyor yine.
Şükrediyorum.
Şükrediyorum.
Şükrediyorum.